خلاقیت یکی از لحظه های ناب زندگی و یکی از سالمترین لذتهای انسان است.
خلاقیت شباهت پیدا کردن انسان به خداست. برای رسیدن به یک خلاقیت عمیق و پایدار باید رها بود، رها از بندهای هوای نفس، نه رها از بندگی خدا. بندگی خدا عین رهایی از همۀ بندهاست.
مهمترین علامت بلوغ اکتسابی انسان، درک زمان است.
اینکه آدم بتواند عبور زمان و سرعت آن را بفهمد، قیمت آن را درک کند و بداند این زمان به پایان خواهد رسید. برای رسیدن به این بلوغ باید به زمان احترام گذاشت و منظم زندگی کرد و برای هر کاری زمانی قرار داد.
مطالعه قدرت تفکر را افزایش میدهد و علم عقلانیت را تقویت میکند.
طبیعی است که انتظار داشته باشیم هرکه داناتر است، فهیم تر و عاقل تر باشد.
حالا اگر کسی اهل دانش بود اما از عقلانیت خوبی برخوردار نبود و قدرت تفکر و تحلیل مناسبی نداشت؛ حتما مشکل روحی دارد که نتوانسته است از دانش تاثیر مثبت بگیرد.
ما میتوانیم خدا را خیلی دوست داشته باشیم، خیلی بیشتر از حدی که تمام دوست داشتنی های عالم را میتوان دوست داشت.
ما فعلا اکثرا به خدا احترام میگذاریم و هنوز محبت به او را عمیقا تجربه نکرده ایم.
تنها کسی که بتواند خدا را دوست داشته باشد آتش عشقش را تجربه خواهد کرد.
برای اینکه بتوانیم دل را از علاقه به خدا پر کنیم
اول باید دل را از علاقه به خیلی چیزها خالی کنیم.
دل کندن از دنیا سخت است ولی پس از آن دل بستن به خدا خیلی آسان است.
تا دل بریدن از دنیا را شروع میکنی خدا دلبری را آغاز میکند...
خیلی از بدخلقیها و ناراحتیهای روحی آدمها مال این است که عاشق نیستند.
عشق آرامش میدهد و آدم را مهربان می کند. آدم عاشق اگر محبتش واقعا عمیق باشد احساس می کند به همه چیز رسیده است و به جای پرداختن به عیوب دیگران به حسن معشوق خود میپردازد و غرق لذت بردن از محبوب میشود.
آدم عاشق دل سیر است.
غالبا سبک زندگی ما یعنی عادات و طرز رفتار و گفتار ما خیلی بیشتر از افکار ما بر روحیات ما تاثیر گذارند.
شما بگو چگونه زندگی میکنی ، لباس میپوشی و چه رسم هایی را رعایت میکنی تا من بگوییم از چه احساسات و علائقی برخورداریو حتی چگونه می اندیشی.
به همین دلیل دین بر تنظیم رفتار انسان خیلی تاکید دارد.
انجام امور عادی زندگی با انگیزه مخلصانه برای خدا خیلی سخت است
ولی الان شرایطی پیش آمده که میشود بخاطر خدا ازدواج کرد و بخاطر خدا بچه دار شد
چون امروز ضرورت تکثیر نسل یک امر حیاتی برای جامعه اسلامی است.
این یک فرصت طلایی است که یک جوان مومن میتواند با نیت قربتا الی الله به تشکیل و تقویت خانواده بپردازد.
حساسیت امر نفاق در این است که نمیشود
و نباید به این سادگیها به کسی برچسب منافق زد.
چون اگر نفاق کسی برملا شد او دیگر منافق نیست بلکه کافر است
و تا وقتی کفرش برملا نشده باید بر اساس ظاهر و ادعایش او را مومن تلقی کرد.
اما ما میتوانیم رفتار منافقانه را شناسایی کنیم و افشا کنیم تا سطح هشیاری جامعه بالا رود.
نفاق یا کفر پنهان است یا کفر بعد از ایمان
که بعضا ناخودآگاه یا ناخواسته در افراد ایجاد میشود.
البته اگر کسی صادقانه و باصفای باطن با دین
و اهل ایمان رابطه برقرار کند هیچگاه منافق نخواهد شد.
کسانیکه دچار نفاق میشوند معمولا به شدیدترین تنفر از اهل ایمان میرسند
و بدترین دشمنی ها با مومنان از آنان سر میزند.
